Carpinus betulus is in het Nederlands haagbeuk. En wanneer je van Carpinus betulus een haag gaat maken dan krijg je dus een haagbeukhaag.

Veel mensen zien niet het verschil tussen een gewone beuk en een haagbeuk maar er zijn een aantal trucjes om beide planten uit elkaar te houden. Een van de trucjes is om, als er blad aan zit, naar de bladranden van beiden te kijken. Is de bladrand gezaagd dan heb je zaagbeuk, pardon haagbeuk. Is de bladrand niet gezaagd dan is het de beuk.

Net als de gewone beuk groeit de haagbeuk, wanneer je er niets aan doet, uit tot een prachtige hoge boom van wel 15 tot 20 meter hoog. Haagbeuken kunt u beter niet planten in kleine tuinen maar in parkachtige tuinen of in statige lanen komt Carpinus betulus prachtig tot z’n recht.

Niet altijd is het mogelijk of verstandig om beuken te planten. Bijvoorbeeld omdat de hoogte van de grondwaterspiegel sterk kan variëren of de grond in de winter lang nat blijft. Dan is het aan te raden om te kiezen voor een haagbeuk in plaats van een beuk.

Net als de gewone beuk, Fagus sylvatica, kan de haagbeuk, Carpinus betulus, goed tegen schaduw.

Naast een toepassing voor hagen wordt Carpinus betulus ook vaak gekweekt als leiboom, blokboom en als meerstammige boom. Een bijzondere vorm van Carpinus betulus is de ‘swing’ waarbij de stam in een gebogen vorm is gekweekt en de kroon tot een groene parasol is gevormd.

Carpinus betulus bloeit met onopvallende katjes in het voorjaar. In het najaar krijgt Carpinus betulus een gele herfstkleur voordat het blad (voor het grootste deel) afvalt.

De gewone beuk of Fagus sylvatica is een inheemse loofboomsoort die van nature voorkomt op vochthoudende, goed doorlatende, kalkrijke, leemhoudende bodems. Hoge grondwaterstanden of droge zandgronden worden door Fagus sylvatica slecht verdragen.
De gewone beuk kan op een gunstige standplaats meer dan 40 meter hoog worden en honderden jaren oud en om deze redenen is een gewone beuk geen boomsoort voor een te kleine tuin. Wel worden en werden beuken vaak gebruikt voor monumentale lanen.

Het blad van de beuk heeft een gave lichtgolvende rand met bladnerven die niet verdiept liggen. Hierdoor is het blad gemakkelijk te onderscheiden van haagbeuk omdat deze plant een gezaagde bladrand heeft met dieper liggende nerven.

Beuken worden vaak gebruikt om er hagen van te maken. Het verdorde blad blijft lang in de hagen hangen waardoor ze minder transparant worden en meer privacy geven dan bijvoorbeeld de haagbeuk.

Om het goed aanslaan van een beukenhaag te bevorderen wordt geadviseerd om beuken die met kale wortel worden geplant te voorzien van beukengrond. Beuken leven in symbiose met een schimmel en met beukengrond wordt in deze behoefte voorzien. Na het planten mag beuk niet teveel water krijgen want anders spoelt de schimmel direct uit. Het is echter ook mogelijk om beuk uit een container (pot). inclusief de potgrond, te planten alleen zijn de planten meestal een stuk duurder dan wortelgoed. Het beste tijdstip om een beuk te planten is tegen het einde van de winterperiode. De verkoop van wortelgoed stokt wanneer het warmer wordt en de beuken op het punt staan uit te lopen. Het risico op verdroging wordt dan te groot.

Een beuk kan last krijgen van verschillende aantastingen zoals het beukenbladluis,  gewone meniezwammetje, roetdauw en bij jonge beuken bastkanker. Ook is de bast van Fagus sylvatica gevoelig voor zonnebrand en kunnen de beuken,  wanneer de situatie hierom vraagt, ter bescherming tegen de zon het beste omwikkeld worden met bijvoorbeeld jute.

Beuken zijn eenhuizig en hebben dus zowel mannelijke als vrouwelijke bloemen. Bestuiving vindt plaats door de wind. Na de bloei worden eetbare beukennootjes gevormd die in setjes van twee beschermd worden door een napje. In de herfst vallen de napjes in vier stukken op de grond. Verspreiding vindt dan oa. plaats door eekhoorns en muizen die er hun wintervoorraad mee aanvullen. Beukennoten bevatten toxines (fagine) die voor paarden giftig kunnen zijn.

Ulmus hollandica ‘Wredei’ wordt in het Nederlands goudiep, goud-iep, Hollandse iep of Wredei-iep genoemd.
Opvallend kenmerk van deze bijzondere en zonnige boom is het gele blad wat gedraaid en gekroesd tegen de takken ligt. Aanvankelijk heeft Ulmus hollandica ‘Wredei’ opgaande takken die op later leeftijd wat gaan doorzakken. Ulmus hollandica ‘Wredei’  krijgt dan een wat rondere kroon. Uiteindelijk wordt de goudiep tussen de 8 en 12 meter hoog.

Ulmus hollandica ‘Wredei’ is al in 1850 gevonden uit een sport van een andere iep: Ulmus hollandica ‘Dampieri’ (Potsdam, Duitsland).

Als boom wordt Ulmus hollandica ‘Wredei’ in kleine en grote tuinen gebruikt.

De bloei en herfstkleur is onopvallend en de voornaamste sierwaarde is de opvallende gele kleur van het blad.