Iedere ochtend loop ik naar buiten om ‘onze’ duiven en de tuinvogels te voeren. Het voeren van de duiven is eigenlijk een morele plicht die ik op mij heb genomen omdat de oorspronkelijke duivenhouders inmiddels al een aantal jaren geleden zijn overleden.

Aanvankelijk vlogen 18 duiven de eerste zomer richting onze voederplank maar al snel vielen een aantal zwakkeren of laten we zeggen ‘pechvogels’ af. Een paar maanden later waren er nog elf over en dit aantal is de laatste paar jaar redelijk constant gebleven. Sommige duiven kregen jongen die zich aansloten bij de vlucht en andere duiven waren plotseling verdwenen.

Gemakkelijk is het niet. Ze slapen ‘s nachts op een vaste plek op de rand van de dakgoot en schijten zowel in de goot als op de tegels zodat wij, mijn vrouw en ik, genoodzaakt zijn om de bestrating iedere ochtend schoon te maken. Na het voeren nemen de duiven een rustmoment in onze druif of vliegen ze een rondje boven het dorp. Zo af en toe nemen ze een bad in de waterschaal of nemen een zonnebad vlakbij de ramen van onze uitbouw waar ze weggejaagd worden wanneer onze honden naar buiten stormen.

Vreemde duif

Zo af en toe worden we verrast door een duif die niet tot de originele ploeg behoort. De laatste duif zou ik ‘blaarkop’ noemen omdat zijn of haar hoofd en ook het lijf met veel en met onregelmatige gekleurde vlekken is bedekt.

Een verliefd paartje presteert het steeds om onze schuur in te schieten wanneer ik de deur eventjes op een kier laat staan. Een paar dagen per ongeluk opgesloten zijn heeft deze vurige behoefte niet verminderd…

Onze walnotenboom heeft dit jaar veel noten gegeven. Iedere ochtend strooi ik de kapotgemaakte inhoud van een 5-tal noten samen met een beker fazanten-eendenvoer (beide nog niet gezien) op de voederplank. Het duurt meestal niet lang of de duiven komen aangevlogen en de meest dappere, geringd en al, land naast de beker op de voederplank. Mijn bewegende vingers, om de noten te kraken en te verdelen, maakt de duif onzeker. Naar voren, naar achteren, zal ik wel, zal ik niet, kijken, opletten, twijfelen…

Behalve duiven ook andere vogels op de voederplank

Direct na de duiven komen de mussen. En later op de dag ook de vinken. Een roodborstje komt langs, een heggemus scharrelt onder de plank en een merel huppelt onder de voederplank door. Na de meer geciviliseerde duiven komen de houtduiven een kijkje nemen en soms land ook een tortelduif op de voederplank. Dat zijn behoedzame gasten die bij een verkeerde beweging snel vertrokken zijn.

Deze week was er ook een sperwer in de buurt. Op vier meter afstand zat de roofvogel te wachten op de voederplank totdat een onvoorzichtige mus in zijn bereik zou komen. Tot vijf keer toe bleek een mus sneller dan de jager: in volle vaart doken de mussen de Buxuswolken in en de sperwer er achteraan. De sperwer bleek niet onder de indruk van mijn aanwezigheid. Misschien omdat hij mij al jaren dezelfde handeling ziet verrichten…

Mijn vrouw heeft een ondiepe plastic schaal op de rand van de verhoogde vijver gezet waarvan we het water regelmatig verversen. Een tweede schaal, van glas gekocht bij de kringloop, hebben we geplaatst in de plantenborder op een 120 cm hoge sokkel. Katten hebben we niet en de buurtkatten blijven dankzij de honden uit de tuin.  De tuinvogels durven geregeld een bad te nemen waarbij de spetters meestal in het rond vliegen. Na een bad van de duiven is het water kalkachtig wit en wordt het hoog tijd om het water te verversen. Geen probleem.

We hebben een hoop plezier van de voederplank en de vogelbadschaal en nemen de werkzaamheden er omheen maar op de koop toe. Misschien is het wel zo dat je bij het ouder worden je meer gaat focussen op deze schijnbaar onbelangrijke dingen… hoewel, onbelangrijk? De liefde en aandacht voor de natuur zou toch iedereen moeten voelen…

Tekst en foto’s: Gilbert de Jong